Biblioteki w Carlin: Różnice pomiędzy wersjami

Tekst oryginalny:
The Astonishing Fairy Tale of the Little Piglet and the Isle of Evil

Once upon a time there was a little piglet named Ethan. But it was not an ordinary piglet but a piglet that wanted to become a detective. I, the cat Sandy, was his best friend ever and so we decided that his dream should become true. With our friends, Harry the owl and Monty the dog, we founded a detective agency. One day, while playing at the beach, we found some ominous footsteps in the sand. Ethan immediately knew that these were the footsteps of a criminal and we all decided to pursue the trail and catch the villain. After a while we reached a spot where the footsteps vanished in the sea. At first, me and my friends were clueless what to do, but then Harry's keen eyes spotted a harbour not that far away. By chance our old friend Wesley the weasel was working in the harbour and could provide us not only with a boat but also with some good advice. So we finally set sails and used Monty's amazing ability to follow a trail by scent to find our way across the sea. Eventually we reached an island that was thoroughly evil. It took all our courage and bravery to make our way through the dangerous territory to the dominating structure of the evil tower that loomed over the whole isle. We were well aware that the master of that tower had to be the epitome of evil and we had to enter his tower, regardless of the dangers involved. Only few had ever reached the isle and none of them had ever returned to tell the tale. But we were there and knew that it was our destiny to face the master of the isle. Retreat was not an option. We braved all the dangers that the isle seemed to throw against us and finally stood in front of the tower. Who would carry on our work if we failed? We knew if we did not stop the master of this isle then it might take decades until somebody else would find this isle, and then it might be too late to stop the fiendish plot that threatened the whole world. So we made it to the top of the tower and confronted its evil master! To our surprise it was no one else than our old rival Melvin the mouse! He switched on the lights which blinded Harry, threw a stick that Monty was forced to pursue, and then, to my shame, confronted me with a ball of yarn so huge I could not resist but had to play with it. But just as Melvin the mouse laughed evilly, Ethan, with an incredibly effort of will, ignored the mud the cunning mouse had just prepared to distract him and captured the culprit. With Melvin being caught, we others regained our composure and senses and returned to out little ship. We handed Melvin over to his mother and he was not allowed to eat any sweets for two weeks. This is the end of my little story about the isle of evil.

Tekst przetłumaczony:
Zadziwiająca Opowieść o Małym Prosiaczku i Wyspie Zła

Dawno temu żył sobie mały prosiaczek, który nazywał się Ethan. Nie był on zwyczajną świnką, ponieważ bardzo chciał zostać detektywem. Ja, kot Sandy, byłem jego najlepszym przyjacielem. Razem postanowiliśmy, że jego marzenie powinno się spełnić. Wraz z naszymi przyjaciółmi, sową Harry i psem Monty, założyliśmy agencję detektywistyczną. Pewnego dnia, podczas zabawy na plaży, odkryliśmy podejrzane ślady stóp na piasku. Ethan od razu wiedział, że były to ślady przestępcy, a my wszyscy zdecydowaliśmy się podążyć jego tropem, aby go schwytać. Wkrótce dotarliśmy do miejsca, w którym ślady znikały w morzu. Początkowo ja i moi przyjaciele nie mieliśmy pojęcia co robić, jednak po chwili bystre oczy Harry'ego spostrzegły przystań, wcale nie tak daleko. Mieliśmy szczęście, bo nasz stary kumpel, łasica Wesley, pracował na wybrzeżu i mógł nam posłużyć nie tylko łodzią, ale i dobrą radą. Wkrótce wyruszyliśmy w drogę, a dzięki wspaniałej zdolności Monty'ego do podążania tropem za pomocą węchu, pozwoliły nam obrać właściwy kurs. W końcu dotarliśmy na wyspę, która była całkowicie zła. Przemierzanie niebezpiecznego terenu w kierunku dominującej nad wyspą złej wieży, kosztowało nas wiele odwagi. Byliśmy świadomi, że pan tej wieży jest uosobieniem zła i musieliśmy tam wejść, pomimo związanego z tym niebezpieczeństwa. Jedynie kilku śmiałków dotarło do tej wieży przed nami, ale żaden z nich nie przeżył, by o tym opowiedzieć. Teraz my tam byliśmy i wiedzieliśmy, że naszym przeznaczeniem jest zmierzyć się z panem tej wyspy. Nawet nie braliśmy pod uwagę możliwości wycofania się. Stawiliśmy czoła wszystkim niebezpieczeństwom, które nasyłała na nas wyspa i ostatecznie stanęliśmy przed samą wieżą. Któż kontynuowałby nasze dzieło, gdybyśmy przegrali? Wiedzieliśmy, że jeśli nie powstrzymamy pana tej wyspy, mogą upłynąć dziesiątki lat, zanim ktoś ponownie odkryję tę wyspę, ale wtedy może być już za późno, żeby zniszczyć diabelski spisek zagrażający światu. Dlatego wdrapaliśmy się na sam szczyt wieży i wyzwaliśmy jej złego pana! Ku naszemu wielkiemu zdziwieniu, nie było tam nikogo oprócz naszego starego rywala, myszy o imieniu Melvin! Melvin zapalił światła, które oślepiły Harry'ego, rzucił patyk, po który Monty musiał pobiec i, czego się dziś wstydzę, wielki kłębek wełny, którym po prostu musiałem zacząć się bawić. Ale podczas, gdy Melvin śmiał się złowieszczo, Ethan z ogromną siłą woli zignorował błoto, które przebiegła mysz przygotowała, żeby odwrócić jego uwagę i schwytał winowajcę. Kiedy Melvin został złapany, my odzyskaliśmy opanowanie i zmysły i wróciliśmy na nasz mały statek. Zaprowadziliśmy Melvina do jego mamy, a on dostał szlaban na słodycze przez dwa tygodnie. To już koniec mojej opowiastki o wyspie zła.

Tekst oryginalny:
The art of war by Brianna Bonecrusher

To win a war, or even a fight, one has to discard certain ideals of nobility and honour. While honour is a noble concept it is less noble to let your soldiers die because you follow some lofty goal. As a leader it is your foremost duty to ensure that as many of your soldiers as possible return home, unharmed, in tact and preferably victorious. This can't be done by open battles that follow some sort of code. Battles have certain dynamics that makes any code obsolete after the initial clash anyway. Therefore, the surest tactic for success is to weaken the enemy as much as possible before you even think about engaging them in battle at all. A hit and run tactic is a wonderful strategy for achieving this aim. This requires the army to operate in small groups, making the maximum use of the terrain, traps and distance weapons. Let the environment cause as much harm as possible. Force your enemy to seek its way through treacherous countryside, lure them into the lairs of animals and monsters and don't give them the chance to restock supplies. Don't grant them the comfort of an undisturbed rest. Harass and attack them constantly from afar so they never feel safe. Bleed them out and wear them down and don't let them retreat to safety because then they might return, and be better prepared as they are wise to the guerilla tactics you use. The main goal is always to keep your own casualties low. If the enemy has no or little distance attacks you might be able to pick many of his soldiers off without any meaningful retaliation. Let your distance fighters aim for key figures first whenever possible. If you face enemies with numerous distance fighters attack them under cover of night using your own shooters spread out wide and roughly aiming for the enemy's camp. When forced to fight in close quarters, use an ambush strategy whenever possible. If possible, be prepared for a hasty retreat when things turn out nasty. She who fights and runs away will live to fight another day.

Tekst przetłumaczony:
Brak

Tekst oryginalny:
Whatever became of Leetha Arnadette? Volume 1

There is not a Tibian who does not know of Leetha Arnadette, Tibia's most prolific author. He has written books in almost every genre, from horror to history, fact to fiction, children's bedtime stories to university textbooks. Which pupil has not groaned inwardly when told to learn by heart passages from Arnadette's "Tibia - A History" (Or even outwardly groand - an action that cost this humble author three days off school with concussion - how was I to know my teacher was a high ranking paladin and the champion of the Rat Hurling Guild and a deadly shot with a board rubber?) Which babe has not been lulled into sweet dreams by Arnadette's "Nighttime tales for tiny Tibian tots"? Who has not wished to be Gerrick, the hero of "Jungle Adventure", and which adolescent has not been terrified by the story of the "Northwood Wolves"? No tourist in his right mind would consider travelling without Arnadette's "Rough Guide to Tibia" and even some households would be poorer for the lack of "Tibian Cooking Today, 1001 ways to serve Fish."

Many have wondered exactly where he got his inspiration from. His writings cover such a wide range of topics to such depth of expertise, that in his former years he must have been a great explorer and a well read student. However, there are no records of him ever having studied at any academy in Tibia and even grandparent's grandparents talk of him as an old man - which has led to the rumour that elven blood runs in his veins. Those who used to see him on his monthly trips out to the shops in his home town reported that he would often stop dead in his tracks, emit sparks from his beard, then grab a notebook from his robes and scribble frantically. Indeed there is one story that stated that he took three days to make it down the street, and citizens of Carlin took pity on his scribbling form and made sure he had food and drink. It is these rare sightings of Arnadette that led many to believe that he was either blessed (or cursed) with Godly inspiration, that he had been selected by the Gods as their scribe. In a world with so many Gods, this is an unfortunate fate for one man to bear, and also leads to the interesting question of exactly which God was responsible for the book titled "Why Rabbits Should be Blown up on Sight".

Arnadette has not been seen for many years, although he continues to produce books with incredible speed. Rumours had begun to circulate that he was actually dead and other writer's were selling books under his name simply to earn money. However, an old man, apparently his editor, has spoken out, claiming to know the truth about his sad fate. Whether the following fantastic tale is a true confession or the ramblings of a senile man remains to be seen, but it is the author's belief that this story should be brought to the attention of the public, so people braver than I may try to save Arnadette from a fate worse than ... well ... a bad fate.

Tekst przetłumaczony:
Co Stało Sie Z Leetha Arnadette? Tom I

Nie ma chyba Tibijczyka, który nie słyszałby o Leetha Arnadette, najbardziej zapracowanym pisarzu Tibii. Napisał już książki w prawie każdym rodzaju literatury, od horroru po historię, od faktu do fikcji, od historyjek na dobranoc dla dzieci po księgi uniwersyteckie. Któryż z uczniów nie jęczał w duchu, kiedy kazano mu się uczyć na pamięć fragmentów "Historii Tibii" Arnadetty (albo nawet jęczał na głos - to przypadek, który kosztował skromnego autora tego tekstu trzy dni wolnego od szkoły - skąd miałem wiedzieć, że mój nauczyciel był wysoko postawionym Paladynem i mistrzem Gildii Miotaczy Szczurów i potrafi wykorzystać gąbkę do tablicy jako zabójczy pocisk?). Który bobas nie był kołysany do snu jego "Opowieściami do poduszki dla maleńkich brzdąców"? Któż nie marzył o tym, by być Gerrickiem, bohaterem "Przygody w Dżungli"? I który z dorosłych nie trząsł się ze strachu po przeczytaniu historii o "Wilkach Północy"? Żaden turysta przy zdrowych zmysłach nie ośmieli się podróżować bez "Przewodnika Po Tibii" Arnadetty. A nawet gospodarstwa domowe byłyby uboższe bez książki: "Tibijska Kuchnia Dzisiaj, 1001 sposobów przygotowania ryby".

Wielu zastanawiało się nad tym, skąd czerpie on inspirację. Jego książki zajmują się tak szerokim spektrum tematów i mają taką głębię ekspertyzy, że w swoich wcześniejszych latach musiał on być wspaniałym odkrywcą i oczytanym studentem. Jednak nie ma dowodów na to, że studiował na jakiejkolwiek tibijskiej uczelni, a nawet dziadkowie dziadków mówią o nim jak o starym człowieku - co doprowadziło do pogłoski, że w jego żyłach płynie domieszka elfickiej krwi. Ci, którzy mieli okazję zobaczyć go podczas jego comiesięcznej wyprawy na zakupy w jego miasteczku, donoszą że często staje jak wryty na drodze, emituje kilka iskier z brody, szybko wyciąga zza pazuchy kajet i zaczyna szaleńczo coś gryzmolić. Istnieje nawet jedna historia o tym, że pisał tak przez trzy dni na środku ulicy, a mieszkańcy Carlin zmiłowali się nad nim i zapewnili mu przez ten czas jedzenie i picie. Takie przypadki doprowadziły do tego, że wielu uwierzyło, iż Arnadette jest błogosławiony (bądź przeklęty) boską inspiracją, że został wybrany przez bogów na swego skrybę. W świecie z tak dużą ilością Bogów, jest to nieszczęśliwy los, zbyt trudny dla jednego tylko człowieka. To także prowadzi do ciekawych pytań, jak na przykład: który Bóg jest odpowiedzialny za powstanie książki zatytułowanej "Dlaczego Powinno Się Wysadzać Króliki"

Arnadette nie był widziany od wielu lat, jednak wciąż kontynuuje produkcję książek z niesamowitą szybkością. Zaczęły się szerzyć plotki, że Arnadette już nie żyje, a inny pisarz pisze pod jego nazwiskiem, żeby na tym zarabiać. Jednak pewien stary człowiek, najpewniej jego wydawca, ogłosił, że zna prawdę o smutnym losie pisarza. Nieważne czy ta opowieść była prawdziwym wyznaniem czy brednią zniedołężniałego starca, ale jej celem było przykucie uwagi, tak aby ludzie odważniejsi ode mnie spróbowali ocalić Arnadette przed losem gorszym niż... no... zły los.

Tekst oryginalny:
Whatever became of Leetha Arnadette? Volume 2

The editorial team charged with the task of editing Arnadette's writings was hopelessly overwhelmed. Not only did the man write unceasingly himself, he was also capable of dictating three books to scribes at the same time. He rested only to sleep and eat, and that infrequently. His Editor in Chief had the idea of turning to the sorcerer Eclesius to create a Scribe Golem to keep up with the stream of literature. Eclesius found the idea wonderful (and the monetary reward was probably not too unwelcome either) After many false starts and several fatal accidents (not for Eclesius or the Editor, obviously) the Scribe Golem was completed. Not only was this Golem capable of editing and writing down Arnadette's work at the same pace as the author, it was also capable of banding the books, leaving the editorial team with little more to do than distribute the end product to various libraries. (Eclesius also installed some improvements - for instance, pages in Tibian books no longer needed to be turned, the reader simply had to scroll down the text to read what was written, as Eclesius believed page turning to be a waste of energy and an interruption to the flow of a good book.) While this meant that Arnadette's works could finally be recorded without a backlog building up, Arnadette himself began to suffer. Whenever he wished to break to sleep, eat, or anything else, the Golem would go on the rampage screaming "More Books! More Books!" and start destroying the interior furnishings. Eventually, the editorial team left one by one, unable to help Arnadette, and in fear of their lives should he ever cease to produce literature leading to the Golem going fully out of control. Eclesius was also strangely uncontactable. The Editor in Chief stuck with his old master as long as he could, but even he, in his old age was forced to abandon him.

The libraries are still being filled by his books - so which version is true? A man held in thrall by a Golem, forced to write day and night without break for sleep nor rest or are unscrupulous want-to-be writers attempting to make a quick buck off the back of a literary legend? This book is a plea for help! For your childhood memories of good books, the brave adventurers who read this book, please find out whatever became of Leetha Arnadette!

Tekst przetłumaczony:
Co Stało Się Z Leetha Arnadette? Tom II

Zespół edytorski, który miał za zadanie redagowanie tekstów Arnadetty, był beznadziejnie przepracowany. Ten człowiek nie tylko nieprzerwanie pisał, ale równocześnie dyktował trzy inne książki swoim skrybom. Odpoczywał tylko podczas jedzenia lub spania, ale i tak niezbyt często. Jedo Główny Wydawca postanowił zwrócić się do czarodzieja Eclesiusa z prośbą o stworzenie Skryby Golema, żeby podołać stałemu napływowi literatry. Eclesius uznał ten pomysł za wspaniały (i zapłata pieniężna także nie była mu niemiła). Po kilku nieudanych próbach i fatalnych wypadkach (oczywiście nie dla Eclesiusa czy Wydawcy) Golem Skryba został ukończony. Golem nie tylko był w stanie redagować i zapisywać dzieła Arnadetty w tym samym tempie co autor, ale również składać książki, dzięki czemu zespół edytorski miał niewiele więcej do roboty niż wysyłanie książek do różnych bibliotek (Eclesius zainstalował również kilka ulepszeń - Na przykład, tibijskie książki nie wymagały już odwracania stron, czytelnik musiał jedynie rozwijać tekst w dół, by przeczytać to, co tam napisano. Eclesius bowiem uznał, że przewracanie stron jest marnowaniem energii i przeszkadza w całkowitym zatopieniu się w tekście dobrej książki). Podczas gdy oznaczało to, że działa Arnadetty mogą być wreszcie zapisywane bez opóźnień, sam autor zaczął mieć z tego powodu problemy. Kiedy tylko chciał zrobić sobie przerwę na jedzienie, spanie lub cokolwiek innego, Golem zaczynał siać zniszczenie wrzeszcząc "więcej książek! Więcej książek!" i zaczynał rozwalać meble. W końcu zespół edytorski zaczął opuszczać Arnadettę, jeden po drugim, ponieważ nie byli w stanie mu pomóc, bali się również o swoje życie, kiedy Golem wpadał w furię. Eclesius był również dziwnie nieosiągalny. Główny Wydawca trwał przy swoim mistrzu tak długo, jak tylko umiał, ale w końcu nawet on, przez swój sędziwy wiek, był zmuszony go opuścić.

Biblioteki wciąż są wypełniane jego książkami - więc która wersja jest prawdziwa? Mężczyzna zmuszany przez Golema do pisania dniami i nocami, bez przerwy na sen i odpoczynek, albo pozbawiony skrupułów amator pisania, który chce zarobić szybkie pieniądze podszywając się pod legendę literatury? Ta książka jest wołaniem o pomoc! Dla waszych wspomnień z dzieciństwa o dobrych książkach, odważni poszukiwacze przygód, którzy przeczytacie tę książkę, proszę, spróbujcie odkryć co stało się z Leetha Arnadette!

Tekst oryginalny:
Most pirates started their career as smugglers and reavers at the beaches. With the help of small shipping boats, they boarded ships in remote bays where they restocked supplies. Often whole villages made a living from such acts of banditry. At some point they decided that they had become strong enough to take over the ships and raid the seas. Another source of pirates were the mutinous crews that took over ships and who were hunted by the navy anyways.

Tekst przetłumaczony:
Większość piratów rozpoczęła swoją karierę jako przemytnicy i rozbójnicy na plażach. Z pomocą małych łódek mogli dostawać się na pokład zakotwiczonych w odosobnionych zatokach statków, gdzie uzupełniali zapasy. Często całe wioski utrzymywały się z takiego rabunku. W końcu piraci uznali, że urośli tak w siłę, że mogą przejmować statki i grasować po morzach. Piratami stawały się też zbuntowane załogi statków, które i tak były już ścigane przez wojenną marynarkę, więc nie miały nic do stracenia.

Tekst oryginalny:
The Golden Whale
Since sightings have been reported by many respectable seamen the existance of the golden whale can no longer be dismissed as a fairy tale. It is said that this whale is as huge as an isle and its body is made of purest gold. Even though many of the reports were made by seamen in the southern seas sailors of the north also claim to have seen this creature. All over the world the sighting of the golden whale is seen as a good omen. No one has yet been able to even hurt the beast; however, several inventors and mages have come up with ideas for the creation of a weapon that might pierce its golden body.

Tekst przetłumaczony:
Złoty Waleń
Istnienie złotego walenia nie może być już dłużej uważane za legendę lub mrzonkę gdyż zbyt wielu szanowanych marynarzy potwierdziło swe bliskie spotkanie z tym stworem. Podobno jest on wielki jak wyspa, a jego ciało jest szczerozłote. Zarówno żeglarze z mórz południowych jak i północnych uważają, że mieli okazję zobaczyć to zwierzę. Na całym świecie spotkanie ze złotym waleniem jest uważane za uśmiech losu. Jeszcze nikomu nie udało się tej bestii zranić; jednakowoż, kilku wynalazców i magów przedstawiło swe pomysły dotyczące stworzenia broni zdolnej przebić złote ciało.