Tekst oryginalny:
The Minotaurs by Iregarn Pt. 1
The minotaurs claimed that they were once the marshals and favoured people of Blog, the raging one. In the wars over creation they were one of the most successful races. But as the war grew more and more fierce it were the wild and raging minotaurs that had to pay the worst blood toll. The berserker rage inherent to their race made them a formidable opponent but also very vulnerable.
Though victorious in most battles, in the end the berserking warriors had to surrender to their wounds or were left crippled and executed and fed to Blogs lesser followers. Even worse, the raging minotaurs knew neither friend nor enemy. Brother slew brother, fathers slaughtered their sons in their rage. Then, one day a minotaur, named Tha'kull conquered his rage. He withdrew from battle and became a hermit. In his travels he met Akkor, the blind one. This minotaur was by fate not subjected to the rage inherent to the minotauren race and had aquired a tranquility and wisdom, unknown to his kind so far. Tha'Kull thaught the blind one how to improve his body and fortitude and Akkor in return teached the warrior how to improve his soul.
He looked upon the world and for the first time in aeons a minotaurean warrior saw the world without hatred. He saw the beauty in things, simple and complex.
He saw the harmony in creation and the place the living had in it. He also saw the place that was meant to be taken by the sentient beings among the living. And he went back to his people to teach. Never a warrior of the minotaurs had neglected his rage and even though he was cautious the angry berserker warlords would not allow the words he spoke to be heard by their people.
|
|
Tekst przetłumaczony:
Minotaury, autorstwa Iregarna, Cz. 1
Minotaury utrzymują, że dawniej były marszałkami i ulubieńcami Bloga szalejącego. Podczas wojen o stworzenie, były jedną z najbardziej sukcesywnych ras. Ale kiedy wojna stawała się coraz bardziej zażarta, dzikie i szalejące Minotaury straciły najwięcej krwi. Amok wściekłości wrodził się w ich rasę i sprawił, że stali się przerażającym przeciwnikiem, ale zarazem bardzo nieodpornym.
Zwycięscy w większości bitew, w końcu szalejący wojownicy musieli polec w wyniku ran lub zostawali kalecy czy straceni. Co gorsza, te dzikie Minotaury nie znały ani przyjaciół, ani wrogów. Brat zabijał brata, ojcowie mordowali w tym szale własnych synów. Aż pewnego dnia, Minotaur o imieniu Tha'kull przezwyciężył swój amok. Uciekł z pola bitwy i został pustelnikiem. Podczas swoich podróży napotkał ślepego Akkora. Ten Minotaur nie był przeklęty wrodzonym Minotaurom szałem i osiągnął spokój i wiedzę, nieznaną dotychczas tej rasie. Tha'kull nauczył ślepca ja roziwnąć ciało, a ten w zamian za to nauczył wojownika jak rozwinąć duszę.
Spojrzał na świat i po raz pierwszy od wieków minotaurzy wojownik ujrzał świat bez nienawiści. Ujrzał piękno rzeczy, proste i skomplikowane.
Ujrzał harmonię stworzenia i miejsca jakie zajmowało w nim życie. I powrócił do swoich, by ich nauczać. Nigdy wojownik Minotaurów nie odrzucił swego szału i dlatego źli przywódcy nie pozwolali by jego słowa zostały usłyszane przez innych.
|
